آکورد (accord) به اجراي هم‌زمانِ چند صدا يا نُت گفته مي‌شود. آکوردها به منظور ايجاد هماهنگي و تقويت ملودي استفاده مي‌شوند و براي هر کدام از آنها «نقش» و درجه ويژه‌اي در گام موسيقي در نظر گرفته مي‌شود تا به همراه «صداهاي فرعي» و «نت‌هاي زينت»، قوي‌ترين و همخوان‌ترين هارموني ايجاد گردد.
سير تحولِ «چندصدايي» به موسيقي قرون وسطي و کليسايي برمي‌گردد. در آن زمان موسيقي «يک‌صدايي» به «دوصدايي» و سپس صداهاي بيشتري در طي قرون به آن اضافه شد و در نهايت به قواعدي رسيدند و نام آن را کنترپوان نهادند. با پيشرفت تکنيک‌هاي کنترپوانتيک که حرکت افقي صداها را در نظر داشت، دانش هارموني شکل گرفت که به حرکت عمودي و به تکنيک‌هاي وصل آکورد مي‌پرداخت.
آکوردها و شيوه وصل آنها در پي تحول و تکامل هارموني دچار تغييرات و تکنيک‌هاي جديدي در گام‌هاي دياتونيک و کروماتيک شدند. در موسيقي قرن بيستم، کاربرد آکورد در هارموني با تغييرات بنيادي همراه شد و مکاتب جديدي در موسيقي مدرن به‌وجود آمد.