بخش سوم و پاياني
آذر فخري - برديا سيفي
در بخش دوم گفت‌وگو با مهدي درودگرمديرمدرسه پسرانه شهيد باهنرمنطقه شش تهران، به مشكلات طرح نظام سه – سه در مدارس ابتدايي و برخي از اما و اگرهاي آن پرداختيم .در اين بخش، گفت‌وگو را پي مي گيريم:
-مي شود گفت خانواده برايش مهارت ها و تعامل هاي اجتماعي چندان مهم نيست که فرزندش بعد از 12 سال چه توانايي هاي فردي و اجتماعي خاصي دارد. صرفا به دنبال برگه ي کارنامه اي است که نشان بدهد او در طول تحصيل عملکرد درخشاني داشته است.
-بله . همين طور است.در حالي که واقعا کارنامه در جايي که دانش آموز در مهارت ها و تعامل هاي اجتماعي ضعيف و گاه ناتوان است، چندان اهميتي ندارد. وقتي دانش آموز از مدرسه خارج مي شود، در هر مقطعي ، بايد بتواند خودش را در جامعه پيدا کند. بتواند آگاهي اش را بالا ببرد. خيلي از مسائل را ما در اين سال ها پيش بيني کرديم و اخطار هم داديم. الان همان مسائلي که مي شد پيشگيري کرد بدل شده اند به جرم و بچه ها آن ها را مرتکب مي شوند. متاسفانه به عنوان والدين، تمام وقت و انرژي مان را گذاشته ايم سر اين که بهترين تبلت، بهترين گوشي ، بهترين امکانات مادي را براي بچه تامين کنيم، اما کمترين مهارت هاي لازم را به او ياد نمي دهيم .
-در اکثر نظام هاي آموزشي پيشرفته دنيا، تاکيد بر سنين دوران ابتدايي است . چرا که شخصيت بچه در دوران ابتدايي ساخته مي شود. کشورهايي مثل فنلاند و ژاپن و کشورهاي اسکانديناوي ، بيشترين سرمايه را بر روي بچه هاي دوران ابتدايي گذاشته اند تا شخصيت آن ها ساخته شود. اما آموزش و پرورش ما براي دوران ابتدايي چندان ارزشي قائل نيست. ما در امور تربيتي، مشاور، روان شناس و ... کمبود و مشکل زياد داريم .
-حيطه امکانات آموزش و پرورش در حوزه آموزش ...
» ادامه